Już we wstępie dowiadujemy się skąd się wziął tytuł książki i

"Książki stały na półkach biegnących wzdłuż ścian jadalni, ławice książek przelewały się do sypialni matki, do wszystkich pokoi. Każdemu w tym domu przyszłoby raczej obejść się bez ubrania niż bez książek. A nie czytać znaczyło tu tyle co nie jeść"

W pierwszym rozdziale poznajemy chłopca o imieniu Willie - nie lubił on czytać książek. Bohater usłyszał historię chłopca i władcy Egiptu Ra, którego złoto było mniej cenne od pszenicy. Opowieść bardzo ciekawa i pokazująca, że na świecie są rzeczy ważne od klejnotów. Kolejny rozdział to zupełnie inna historia.  Nie będę opisywała wam każdej po kolei, bo jest ich blisko 30 , krótko opiszę jedynie kilka z nich, które nam (czyli mi i córce) się spodobały. 

W kolejnej opowieści poznamy dziewczynkę o imieniu Christie - znalazła ona kwiat, jednak ani mama ani tata nie wiedzieli jak się nazywa. Kwiat wędrował z rąk do rąk, jednak nawet najwięksi uczeni nie wiedzieli jak się nazywa. Został on wreszcie zniszczony. Mimo tego Christie, gdy była już stara, opowiadała iż znalazła kwiat, którego nazwę znał tyko pan. 

"Wiem tylko, żeś tak śliczna jak ruń na polach w czerwcu, wiem że jak gwiazdka błyszczysz na niebie i w mym sercu. Tęsknię za gwiazdką co noc, śnię o traw szumie, śpiewie, lecz ktoś ty? Nie wiadomo - Nic a nic o tym nie wiem.

Ten wierszyk pochodzi z rozdziału zatytułowanego Zachodnie lasy. Głównym bohaterem jest król Pedanterii, który wcześniej napisał wyżej cytowane słowa. Został on wezwany przez Królewskich Ministrów, którzy kazali mu się ożenić, dla dobra królestwa. Zaczęto zastanawiać się gdzie znaleźć najlepszą kandydatkę na żonę.Zachodnie lasy miały opinię niebezpiecznych, jednak to, co się w tym rozdziale niech pozostanie dla was tajemnicą, dopóki sami nie sięgniecie po Mały pokój z książkami.

Jak już wcześniej wspomniałam jest to pięknie wydany zbiór opowiadań, klasyka zawsze się obroni, pięknie ilustrowanych. Ciekawe historie, w których każdy znajdzie coś dla siebie, dzieci mogą przenieść się w różne miejsca. Klasyczne dla baśni jest to, że zwierzęta mówią, jak np jaskółka w jednej z opowieści. Szeroki przekrój postaci, od służących, po królów czy małe rybki. Bez wątpienia, każdy znajdzie tu coś, co mu się spodoba. Uważam, że dzieciom powinno się dużo czytać, a klasyczne opowiadania są najlepsze, bo zawierają prawdy życiowe, które bez względu na lata, są ciągle prawdziwe. 

Z ciekawostek wyczytanych z okładki zdradzę wam, że w tym wydaniu po raz pierwszy pojawiły się oryginalne ilustracje i w pełnej wersji, wzbogaconej o 9 tekstów, które jak wyczytałam, zostały pominięte w poprzednich wydaniach. Magiczne opowieści, które spodobają się waszym dzieciom. Zachęcam do sięgnięcia po Mały pokój z książkami.

A wy lubicie czytać klasyczne opowiadania? Macie jakieś ulubione? Piszcie w komentarzach, A.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Dwie Siostry 

Witajcie kochani:) Ostatnio bardzo lubię czytać wszelkiego rodzaju książki związane z rozwojem osobistym, efektywnym wykorzystaniem czasu itp. Pozycja, którą chcę Wam pokazać, po pierwsze zaskoczył mnie jej tytuł, bo nigdy wcześniej nie spotkałam się z określeniem pracy głębokiej. Jak się w trakcie lektury dowiedziałam, jest to spowodowane tym, iż to Cal Newport  jest twórcą tego terminu.

Od razu wam powiem, że nie jest to łatwa pozycja, nie da się jej przeczytać w jeden dzień, bowiem wymaga przemyśleń. Moim zdaniem to dobrze, bo wtedy wyciągamy wnioski i więcej się z niej nauczymy. Myślę, że warto rozpocząć od wyjaśnienia samej definicji pracy głębokiej, która brzmi:

"Czynności zawodowe wykonywane w stanie koncentracji, przy maksymalnym wykorzystaniu zdolności poznawczych. Czynności te tworzą nowe wartości, sprzyjają doskonaleniu umiejętności i są trudne do powtórzenia"

Przyznam się szczerze, iż u mnie z tą koncentracją bywa różnie. Nawet pisząc tę recenzję, widzę moje bawiące się dzieci i w tle słyszę bajkę. Autor dowodzi, że aby osiągnąć maksymalne wyniki w swojej pracy, nawet w niewielkiej ilości czasu, ważne jest maksymalne skupienie. Przywołuje historię Carla Junga, który zamykał się w wieży i tam oddawał się swojej pracy, nikt mu w niej nie przeszkadzał. Dzielił ją na określone fragmenty, miał też swój rytuał dnia. Był on  ważny, ponieważ nie musiał się każdego ranka zastanawiać co ma danego dnia zrobić.

Cal Newport  opisuje mnóstwo podobnych historii osób, które mimo iż nie pracowały od rana do wieczora, to osiągały znacznie więcej, od pracoholików. Dodaje też wiele osobistych historii. Praca głęboka nie jest łatwa, wymaga dużego wysiłku umysłowego i nie jest dla każdego.

Istotne jest jak się po raz kolejny przekonuję, wyznaczanie sobie celów, ważne żeby były mierzalne i najlepiej w krótkich odcinkach czasu. Oczywiście najlepiej by było, gdyby każdy kto chce pracować w pełnym skupieniu, miał swoją samotnię, w której będzie mógł oddać się samej pracy. Na początek wystarczy np gabinet, czy po prostu biurko w odosobnionej części domu. Oczywiście pracując, powinniśmy się skupić na pracy, a nie np na przeglądaniu Facebooka, oczywiście jeśli to nie jest część naszych zawodowych zadań i poczty. Sama mam problem z tą ostatnią kwestią, bo maila potrafię sprawdzać kilka razy dziennie, przez co moja uwaga się rozprasza.

Książka zawiera wiele ciekawych zasad, które pomogą nam się skupić na tym co ważne, jednocześnie odrzucając płytkie zajęcia. Wiadomo, te także się przydają, ale nie powinny zajmować nam za dużo czasu i nie zapomnijmy o odpoczynku. Potwierdza się po raz kolejny przekonanie, że łatwiej jest nam pracować, bo mamy wyznaczone cele, zadania, wiemy co oczekujemy my lub nasz szef, a odpoczywać już jest znacznie trudniej. 

Ja na pewno będę się starała wprowadzić w życie zasady opisane przez autora, m.in stworzę rytuały swojego dnia i strategie działania, bo nic mi nie daje takiej satysfakcji, jak odhaczanie kolejno wykonanych zadań z listy. 

A wy macie jakieś sposoby na efektywniejszą pracę? Czy tak jak ja sprawdzacie po kilka razy pocztę? Wolicie pracować w biurze, czy raczej jak jest możliwość, na wolnym powietrzu? Piszcie w komentarzach. Miłej niedzieli, A.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Studio Emka

_____

Jeśli podoba Ci się mój blog, to zapraszam do:

Witajcie kochani :) Dziś przychodzę do Was z recenzją książki, która zaciekawiła mnie już po przeczytaniu opisu, a okładka jest cudowna. Jak często bywa w książkach wydanych przez Wydawnictwo Jaguar, został oryginalny tytuł, bez tłumaczenia. Nie często czytam powieści dla młodzieży, ale przyjemnie spędziłam z nią czas. Książka będzie miała premierę 16 stycznia 2019 roku, a wy już dziś możecie przeczytać czy trafi w wasze gusta.

Powieść rozpoczyna się od tego, iż poznajemy dziewczynę imieniem Bee, dokładnie Beatrice, w momencie gdy kończy się semestr na studiach. Właśnie pakowała swoje rzeczy, aby na wakacje wrócić do domu i pomóc w rodzinnej kawiarni, jak zwykle w czasie wolnym. Bohaterka dostaje wiadomość od znajomej, która napisała że za nią tęskni i zaprasza ją na wyprawę do Wincroft. Minął aż rok od ostatniego spotkania Bee ze znajomymi. Odległość, która dzieliła dziewczynę od przyjaciół nie była powodem tej sytuacji. Wpływ na tą sytuację miało to, że zginął chłopak Beatrice - Jim, w oficjalnej wersji popełnił samobójstwo. Dziewczyna jednak w to nie wierzyła. Chodziła nawet na terapię dla osób pogrążonych w żałobie.

"Wincroft. Ta nazwa brzmiała jak wyjęta z powieści pełnej duchów, szaleńców i wyjącego wichru. Posiadłość składała się z licznych budynków z czerwonej cegły, wieżyczek, ogrodów i gargulców w kształcie wron. Wzniósł ją w latach trzydziestych dwudziestego wieku Wielki Biały Myśliwy [...]"

Bohaterka dała się namówić na wspólną podróż do Wincroft, w trakcie której omal nie mieli wypadku, jednak w wyniku tego zdarzenia trafili do pętli czasowej. Gdy już byli w posiadłości, zapukał do drzwi tajemniczy mężczyzna, Stróż. Kazał im wybierać, nie zdradzę jednak o jaką sprawę dokładnie chodzi.

"Zawsze trzeba wrócić do pierwotnej pętli. Musi pozostać naszym miejscem spotkań, dzięki temu istnieje szansa, że zawsze tam dotrzemy, z dowolnego miejsca i czasu. Aby ponownie zmienić pętlę, jeśli tylko możecie, wróćcie na tę nadmorską drogę i powtórzcie całą operację, jasne? Jeśli nie uda wam się dotrzeć do drogi, zostaje samobójstwo"

Co się działo w trakcie pętli czasowych, jakie przygody mieli znajomi, czy udało się dziewczynie rozwikłać zagadkę śmierci jej chłopaka i najważniejsze, jak zmieniło się jej życie po pobycie w Wincroft, o tym koniecznie przeczytajcie w książce. 

Ta książka to połączenie thrillera, powieści młodzieżowej z elementami fantasy. Jak już kilka razy powtarzałam w poprzednich recenzjach, nie jestem fanką fantasy, niemniej jednak tutaj nie było jej za dużo i dobrze się czytało. Zaintrygowało mnie zdanie, że jest pięcioro przyjaciół, a tylko jedno z nich przeżyje. Ono sprawiło, że chciałam przeczytać tą książkę. 

Autorka miała ciekawy pomysł na nią, moje pierwsze skojarzenie to dzień świstaka, gdzie każdy dzień wyglądał tak samo. Podobnie w Neverworld Wake, tutaj jednak po kilku razach, bohaterowie próbowali zmieniać wydarzenia. Przyjaciele, którzy się lubili, postawieni przed trudnym wyborem, zaczęli się licytować, kto bardziej zasługuje na to aby żyć. Sam pomysł pętli czasu jest bardzo interesujący, postać Bee była bardzo ciekawa. Pomimo trudnych doświadczeń z Nieświata, ona wyciągnęła z nich pozytywy, m.in była bardziej otwarta na świat i ludzi. Po lekturze nasunęło mi się wiele pytań, np czy chciałabym przeżywać kilka razy ten sam dzień, czy mając taką możliwość, zmieniałabym coś w nim? Lub czy będąc w trudnej sytuacji, z podobnym uporem walczyłabym o życie jak osoby, opisane w książce, czy raczej pogodziłabym się z losem? Powieść zaskakuje, budzi emocje, a to bardzo ważne.

A Wy czytacie książki w podobnym temacie? A może również jesteście po lekturze Neverworld Wake? Dajcie znać w komentarzach, co aktualnie czytacie :) Dobranoc, A.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Jaguar

_____

Jeśli podoba Ci się mój blog, to zapraszam do: